In gesprek met Danny  van het Nederlandse Kommedie Theater

Het is vandaag zondag 9 februari 2014 en zit op dit moment in de trein naar Amsterdam
Ik heb straks een afspraak met Danny van het Nederlandse Komedie Theater, een jonge theatergroep die zich hebben willen richten tot het leven van de oudere moppentapper Max Tailleur.
Natuurlijk was ik  zelf ook door Max Tailleur gegrepen en niet voor niets wil ik zijn naam graag noemen in deze website. Een naam van iemand die vanuit een pijnlichaam een opmerkelijke dienst voor Nederland heeft betekend. ik wil met ROYAL SAM eveneens iets voor Nederland gaan betekenen.

Vanuit deskundigheid in meerdere vormen van kunst wil ik bijzondere gasten van Nederland welkom gaan heten  en met een kort zeer krachtig programma een sterke indruk geven van mijn land.

Zo kwam ik dus bij de naam ROYAL SAM, een zogeheten super-art-movement.

Ik keek naar de verbinding die de Nederlandse Sampie en Moosie moppen van Max Tailleur voor Nederland  hebben betekend. En helemaal toen ik ontdekte dat de eigenlijke naam van deze Max eigenlijk Mozes was, was de naam van SAM helemaal duidelijk voor mij geworden. Het moest gewoon Royal SAM worden, of zowel een super art movement. Ik begreep zijn levensmotto:  " Ik lach om niet te huilen

Ik kan me nog goed herinneren dat ik besloot deze ROYAL SAM op te gaan richten. Ik heb dit nog op bandopname ingesproken. Ik had toen net een bezoek gebracht aan het Gemeentemuseum van Den Haag en wel te verstaan: Het Fotomuseum, een museum waar niet alleen foto's te zien zijn, maar die juist een zeer opvallend beeld van moderne kunst laat zien. Een soort Stedelijk Museum voor de Hagenesen. Den Haag beschikt dus over een iets minder pretentieus museum voor moderne kunst  als Amsterdam. Ik kom ik altijd graag. Op dat moment was er dus een zeer bijzondere rondleiding georganiseerd waarbij de gracht voor het museum was ingericht door een paar Filippijnse kunstenaars.

Tegelijkertijd kon men een bijzondere rondleiding vanuit het perspectief van een kakkerlak krijgen. Dit werd dus aangeboden door een groep acteurs die deze rondleiding graag wilden verzorgen en die langs de 3 verschillende Haagse musea gingen.

1. Dus langs "Het GEM Fotomuseum" ,
2. "Het GEM Gemeentemuseum" 
3. en mijn meest geliefde museum " Het MUSEON".

Ik vond deze kakkerlakpakken er heel gaaf uit zien. En toevallig dat ik in de Filippijnen zeer goed kennis had kunnen maken met de veel aanwezige kakkerlak, waardoor ik er misschien iets meer genuanceerd tegen aan kon kijken. Kortom ik raakte enthousiast voor deze kakkerlakkenexpeditie en ongezien wilde ik hem al gaan promoten. En toen viel mijn oog toen opeens op het Hotel BEL AIR. Een hotel waar ik  nooit eerder aandacht aan had willen schenken, maar toen "BEL AIR"  wilde gaan vertalen met:  "LIEVE HEMEL" en ik ben er toen gelijk op af gestapt.

Bij Bel Air maakte ik kennis met het  personeel en vroeg of ze ooit hadden gehoord van de zeer bijzondere KAKKERLAK-expeditie die langs de 3 nabijgelegen musea ging.

Nee, daar had men nog nooit van gehoord had men direct willen antwoorden,

maar bij nadere beschouwen had men wel degelijk een affiche van deze KAKKERLAK-expeditei op een wand hangen.

Toch vreemd dat een bedienend personeel van het BEL AIR hotel hier nog nooit van had gehoord had vond ik.

Maar misschien had dit wel met de klank van KAKKERLAK te maken natuurlijk.

Mensen reageren natuurlijk wel vaker op deze bijzondere selectieve manier.

De klank die het dan dus overduidelijk winnen van het woord.

En helemaal met mijn eigen verschijning misschien, een zeer discriminerende houding kon gaam inhouden.

Een discriminerende houding die men vanuit "volledige onschuld" wel vaker kan tegenkomen in Nederland. 

Maar ik kwam er dus wel achter dat dit hotel een verblijf kon bieden voor hele bijzondere gasten die Nederland bezochten voor zakelijke of politieke redenen. Mensen die de taak kunnen krijgen om deze bijzondere gasten te gaan bedienen krijgen helaas maar al te vaak last van een rare handicaps in een toch vrij normale communicatie.

Maar omdat ik gewend was geraakt om aandacht te geven aan gehandicapte mensen, hoefte ik me hier niet lang aan te storen en  besloot ik om hier vanuit feitelijk de Bando-gedachte hier iets hier voor te gaan organiseren.

Zakenmensen en politici dienen met grote noodzaak goede educatie te verkrijgen. Dit is dan ook de reden geweest om deze website te willen gaan maken en me ermee te gaan richten voor een organisatie die speciaal dit educatieve doel met zich mee kan dragen.

Zo ontstond deze super kunst beweging of in het Engels SUPER ART MOVEMENT ( dus geen supermario maar superartmovement)

Hierbij even een korte indruk van ons gesprek:

Als reactie van mijn belangstelling voor Max Tailleur en het ontdekken van een theatergroep die hier iets mee had gedaan, had ik besloten om contact met de groep op te nemen en heb ik via hun website willen reageren. Hierop kreeg ik dus contact met Danny die mij zeker wilde spreken.

Dit gesprek heeft zich dus vandaag afgespeeld in restaurant EDEL in Amsterdam-west.

Danny wil zich met zijn theatergroep richten  tot het groot publiiek  en bewust niet tot het intellectuele publiek. Zijn grote voorbeeld is  Joop van der Ende en hij heeft 3 jaar samen willen werken in de productie van Andre van Duin. Danny heeft hier heel veel van geleerd en zegt me dat hij geen enkele weerstand meer voelt bij TROS en SBS6 en neemt  bekende Nederlandse voorbeelden zeker serieus. Hij heeft er niet veel moeite mee dat hij hiermee veroordeeld kan worden door het veel kleinere "intellectuele publiek" Hij maakt liever theater voor volle zalen. En de groep van interlectuele theatermakers  kunnen  volgens hem vaak geen theaters vol krijgen en zijn daarmee voor slechts een zeer gering publiek toegang bieden.

Naar mijn vraag van wat hij dan van Dirk Tanghe vind reageerd Danny op speciale manier voor mij.

Hij geeft me te kennen dat hij hem zeker waardeerd in zijn vak, maar dat het gewoon niet zijn smaak is.

Ik moet hier zelf nog even over nadenken, want ik bewonder Dirk namelijk wel en ik kan zeker meegenomen worden tot zijn voorstelingen

en na mijn interview met Dirk weet ik dat het echt is en dat hij niet maar doet alsof.

Dit natuurlijk in tegenstelling van het beeld dat ik van  de vertegenwoordiger van het BEL AIR hotel had gekregen.

Voorts een aantal opmerkingen die ik van Danny heb willen noteren met betrekking tot zijn kijk op theater:

Voor zijn publiek geld:

• MENSEN MOETEN IETS AAN KUNNEN WIJZEN
• VRAGEN ONBEANTWOORD LATEN
• DE MENING MOET JE BIJ HET PUBLIEK NEERLEGGEN

Het is zeker een interssante ondervinding die hij bij mij deponeerd, al vroeg ik mij gelijk af of je eigen stem dan helemaal geen waarde meer zal hebben. En of dat je hierbij dan nog wel zelf kwetsbaar zult zijn. Ik vernam dat hij toch wel vaak veel kritiek op zijn regie kreeg en dat mensen dat hem altijd op een zeer apparte manier lieten weten. Nooit direct, maar altijd een paar dagen later. Dan werd hij gebeld en kreeg hij in tegenstelling tot de eerdere positieve reactie, een grote waslijst van kritiekpunten wel te horen.

Opvallend vond ik de houding van Danny tegenover het stuk WACHTEN OP GODOTH, volgens Danny had Samuel Beckett deze voorstelling voornamelijk gemaakt om eens iets nieuws uit te gaan proberen. Hoe lang kan je een publiek laten wachten? Ik vertelde hem dat ik hier anders over dacht en dat ik meer dacht  aan de voorgeschiedenis van het schrijven van dit stuk en dat Samuel Beckett hiervoor speciaal een jaar lang tussen de Parijse zwervers had wilen verkeren als zijnde zijn vooronderzoek. Danny had ook nog nooit gehoord van tante Getrude, De tante van Samuel Beckett die smoorverliefd had kunnen worden op een hele bijzondere Filippijn en die hem had willen volgen toen hij  naar Parijs vertrok, De belangstelling naar Parijs en de armoede die ook daar te zien was, boeide de jonge Samuel Beckett in hoge mate en daarmee heeft hij zich willen voeden bij het schrijven van het stuk " Waiting for Godoth" een stuk waar hij toen in eensklap wereld beroemd mee is geworden.